Κατεβαίνοντας τη Συγγρού, στο Δέλτα του Φαλήρου, συναντούσε κανείς τον Ιππόδρομο, με τη χαρακτηριστική πράσινη περίφραξή του. Κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ’20 και άρχισε να λειτουργεί τον Απρίλιο του 1925. Στις 20 Απριλίου έγιναν τα εγκαίνια και μαζεύτηκε όλη η Αθήνα. Υπουργοί, βουλευτές, διπλωμάτες, αξιωματικοί, μεγαλοαστοί, κοσμικοί, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί… Άνθρωποι από τις πλούσιες συνοικίες, τις λαϊκές γειτονιές και τους προσφυγικούς συνοικισμούς. «Πλήρης ισότης και ισοπέδωσις των τάξεων». Τουλάχιστον πενήντα χιλιάδες άνθρωποι, από τους οποίους οι είκοσι χιλιάδες πλήρωσαν εισιτήριο και οι υπόλοιποι ήταν τζαμπατζήδες.
Η Νάντια Κωνσταντοπούλου ήταν τραγουδίστρια με υπέροχη φωνή, φινετσάτη εμφάνιση, προσεγμένο ρεπερτόριο και πολλές διακρίσεις. Ήταν παντρεμένη με τον συνθέτη, μαέστρο και βιρτουόζο του βιολιού Τάκη Μωράκη. Έκανε πολλές εμφανίσεις με την ορχήστρα του συζύγου της. Τα βιολιά του Τάκη Μωράκη ήταν ονομαστά. Κάποιο σαρδάμ γέννησε τα μωρά του Τάκη Βιολάκη.
Σκηνή από την ταινία «Αθώα ή ένοχη», 1963.
Σαν στιχουργός άφησε διάφορα τραγούδια. Ένα από τα πιο αγαπημένα το «Μια Κάντιλακ γκρενά».
Στην παραπάνω φωτογραφία δεν πρωταγωνιστεί ο Λαυρέντης Διανέλλος, ο γέρος αρχηγός της τσιγγάνικης φυλής ούτε η γυναίκα του, η Φρόσω Κόκκολα, αλλά ούτε και ο Τόλης Βοσκόπουλος, που θα πάρει το σκήπτρο της αρχηγίας από τον πατέρα του. Πρωταγωνιστεί μια μηχανή. Η κάμερα που χειρίζεται ο οπερατέρ Βαγγέλης Καραμανίδης, μια Arri 2c βουβή. Arriflex, από το 1937. Ήταν η πρώτη reflex 35mm, γερμανικής κατασκευής. Το καλοκαίρι του 1936, που η Λένι Ρίφενσταλ γύρισε στην Ελλάδα την ταινία «Ολυμπία», το φιλμ των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936, η μηχανή δεν ήταν ακόμα σε χρήση.
Χρησιμοποιήθηκε αργότερα, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από τον γερμανικό στρατό και τη γερμανική αντικατασκοπεία για την κινηματογράφηση των πολεμικών επιχειρήσεων. Ήταν απίστευτης αντοχής, δεν πάθαινε τίποτα στους μείον 30 βαθμούς, γι’ αυτό και χρησιμοποιήθηκε και στην εκστρατεία κατά της Ρωσίας. Τα φιλμ που τραβήχτηκαν με την Arriflex 35 χρησίμεψαν ως αποδεικτικά στη δίκη της Νυρεμβέργης. Η μηχανή απόκτησε ιστορική σημασία. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε από την κινηματογραφική βιομηχανία της Αμερικής, για να γυριστούν ταινίες, όπως Easy Rider, Enter the Dragon, A Clockwork Orange. Είχε πολύ ωραίο βιομηχανικό σχεδιασμό και ο μηχανισμός της ήταν πολύ απλός. Δεν είναι τυχαίο που, παρά την ψηφιακή επανάσταση, αντέχει ακόμα.
Ευχαριστώ τον Δημήτρη Μπέλλο για τη φωτογραφία από τα γυρίσματα της ταινίας «Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά» και τις πληροφορίες.
Το έμβλημα της χούντας, ο φαντάρος μπροστά στον φοίνικα που αναγεννιέται, ήταν δημιούργημα του διορισμένου χουντικού δήμαρχου του Πειραιά Αριστείδη Σκυλίτση. Βρισκόταν παντού: σε δρόμους, σε πλατείες, σε κτίρια, σε γραφεία, σε σχολεία, σε σπιρτόκουτα, στην πόλη και στο ύπαιθρο.
Η πρόσοψη της Τράπεζας της Ελλάδος στην Πανεπιστημίου.
Υπήρχε κι ένας αυτοδίδακτος ζωγράφος και διαφημιστής, που ειδικευόταν στις γιγάντιες διαφημίσεις και στις τοιχογραφίες που κάλυπταν μια ολόκληρη πλευρά πολυκατοικίας.
Ο Παύλος Γκίκας, σκαρφαλωμένος σε σκαλωσιές ή αναβατόρια ζωγράφισε διαφημίσεις για την μπίρα και τα αναψυκτικά Φιξ, τη ρετσίνα Πλάκα, Διαβάστε τη συνέχεια
Πρώτη τηλεοπτική Μαντάμ Σουσού ήταν η Άννα Παϊτατζή. Ο ρόλος της πήγαινε γάντι και το ταλέντο της τον απογείωσε. Η επιτυχία της ήταν μεγάλη, όπως και η πρόκληση, γιατί τον ρόλο είχαν σφραγίσει μεγάλες πρωταγωνίστριες: η Μαρίκα Νέζερ στην επιθεώρηση και στον κινηματογράφο, η Κατερίνα Ανδρεάδη και η Μαίρη Αρώνη στο θέατρο και η Γεωργία Βασιλειάδου στο ραδιόφωνο.
Η Άννα Παϊτατζή ήταν μια πολύ εύστοχη επιλογή του ίδιου του Δημήτρη Ψαθά, ο οποίος, για να καταλήξει, πέρασε οντισιόν γνωστές ηθοποιούς της εποχής. Κοντινουέ
Το Σάββατο 8 Ιανουαρίου του 1938, στις 11.30 το πρωί, εγκαινιάστηκε το νέο καφεκοπτείο των αδελφών Λουμίδη στην οδό Σταδίου 42, δίπλα στην είσοδο της στοάς Νικολούδη. Καλεσμένη ήταν όλη η Αθήνα, αφού η πρόσκληση των εγκαινίων δημοσιευόταν τις προηγούμενες μέρες στις εφημερίδες.
Οι πελάτες μπορούσαν ν’ αγοράσουν γλυκά, φρεκοκαβουρδισμένο, μυρωδάτο καφέ ή να πιούν έναν καφέ στο πόδι. Για εκείνους που ήθελαν να απολαύσουν τον καφέ τους καθιστοί, υπήρχαν τραπεζάκια στο πατάρι.
Για να εξυπηρετεί τους φίλους του θεάτρου και του κινηματογράφου (η Σταδίου, άλλωστε, ήταν ο δρόμος των κινηματογράφων), που ευχαρίστως θα τελείωναν τη βραδιά τους πίνοντας τον καινούργιο, δυνατό καφέ, τον εσπρέσο, το κατάστημα έμενε ανοιχτό μέχρι τις δύο το πρωί.
«Ξυρίζει, ανάβει, γράφει κι απλουστεύει τη ζωή» έλεγε μια παλιά διαφήμιση για τα ξυραφάκια, τους αναπτήρες και τα στιλό Bic. Χρονολογικά η σειρά πάει ανάποδα. Πρώτα έγραψε, ύστερα άναψε και τέλος ξύρισε.
Σόλωνος και Θεμιστοκλέους, Εξάρχεια, τέλη της δεκαετίας του ’70.
Περνώντας από τη γωνία Σόλωνος και Θεμιστοκλέους παρατηρούσα το ζαχαροπλαστείο «Η αλήθεια». Ήταν παλιό κατάστημα κι ένα από τα τελευταία με χειρόγραφο λογότυπο παλιάς μόδας. Καμιά φορά σκεφτόμουν να μπω και ν’ αγοράσω κάτι, για να έχω το χαρτί περιτυλίγματος ή το κουτί με το λογότυπό του. Επαγγελματική διαστροφή. Χωρίς να περιφρονώ καθόλου τα γλυκά, κάθε φορά το ανέβαλα. Αναβολή στην αναβολή δεν μπήκα ποτέ. Την τελευταία δεκαετία το ζαχαροπλαστείο έκλεισε και η φίρμα κατέβηκε. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τα γράμματα άφησαν ένα καθαρό αποτύπωμα πάνω στον μαυρισμένο τοίχο και μπορούσες να διαβάσεις καθαρά το όνομα «Η αλήθεια». Ύστερα άνοιξε άλλο κατάστημα (ζαχαροπλαστείο και πάλι) κι ύστερα άλλο κι ύστερα άλλο…
Με εξαίρεση τη χρήση καταστημάτων που άλλαξε, έναν φωτεινό σηματοδότη που προστέθηκε και τα λεωφορεία που εκσυγχρονίστηκαν κατά τα άλλα η εικόνα του σημείου αυτού σήμερα είναι ίδια όπως στην παραπάνω φωτογραφία της δεκαετίας του ’70.
Στην Ελλάδα του 1931 η κόκα-κόλα διαφημιζόταν ως τονωτικός χυμός φρούτων. Ερχόταν συσκευασμένη σε μπουκάλια κατευθείαν από τα εργοστάσια της Αμερικής.
Οι Έλληνες αναζήτησαν την κόκα-κόλα ως αναψυκτικό στις δεκαετίες του ’50 και κυρίως του ’60. Επειδή όμως δεν επιτρεπόταν η παρασκευή της, για προστασία της ντόπιας παραγωγής αναψυκτικών, έπιναν Μπιράλ και Ταμ-Ταμ. Ιδιαίτερα το Ταμ-Ταμέμοιαζε πολύ στην εμφάνιση. Όσοι είχαν γνωστούς στην αμερικάνικη βάση του Ελληνικού, έπιναν καμιά φορά αυθεντική κόκα-κόλα κι ύστερα κρατούσαν το μπουκάλι για ενθύμιο και για φιγούρα. Όσοι είχαν λεφτά έπιναν κόκα-κόλα στου Zonar’s, που ο ιδιοκτήτης την έφερνε σε βαρέλια από την Αμερική.
Για να φτάσει η κόκα-κόλα στα ψυγεία των καταστημάτων και των σπιτιών χρειάστηκε ένας ελληνοαμερικάνος επιχειρηματίας (βίος και πολιτεία!) και μία δικτατορία. Διαβάστε τη συνέχεια
HELLAS SPECIAL 