Το Αλκαζάρ, με καρέκλες και τραπέζια καφενείου και με σερβιτόρους, με άσπρο σακάκι και παπιγιόν, που πηγαινοέρχονται σερβίροντας.
Το Αλκαζάρ ξεκίνησε το 1924 σαν βαριετέ. Από το1928 και μέχρι το τέλος της ζωής του λειτουργούσε ως σινεμά, με εξαίρεση το διάστημα από το 1941 ως το 1948 που λειτούργησε και πάλι ως βαριετέ. Όταν ο βωβός κινηματογράφος έγινε ομιλών, το 1930, το Αλκαζάρ ήταν το πρώτο θερινό σινεμά που εγκατέστησε σύστημα ήχου (ένα πρωτόγονο σύστημα με γραμμόφωνο).
Βρισκόταν στην οδό Δηλιγιάννη στη γωνία με την οδό Ψηλορείτη, δυο δρόμους πιο κάτω από τη γειτονιά του Αγίου Παύλου και την οδό Χίου, όπου αργότερα ο Φιλοποίμην Φίνος έφτιαξε τα στούντιο της Φίνος Φιλμ. Ο Φίνος, άλλωστε, ο πρώτος επιχειρηματίας του Αλκαζάρ και ο ιδιοκτήτης του ακινήτου.
Η περιοχή ήταν ένας από τους καλλιτεχνικούς κόμβους της Αθήνας, καθώς εκτός από τους κινηματογράφους υπήρχαν και τα θέατρα Περοκέ και Βέμπο. Και σίγουρα ήταν πολύ ιδιαίτερη αφού από τον σταθμό Λαρίσης ξεχύνονταν κάμποσες φορές τη μέρα ταξιδιώτες από την επαρχία – οι τύποι των επαρχιωτών με το καλάθι και το τσεμπέρι που σατιρίζoνταν στις επιθεωρήσεις.
HELLAS SPECIAL 