Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο έχει βυθιστεί στο πένθος για την απώλεια της Ελισάβετ Β΄, ο ρεπόρτερ Ξανθάκης γράφει:
Στην παλιά Ελευθεροτυπία, κάθε φορά που δημοσιευότανε ρεπορτάζ για τη βασιλεία, πεταγότανε ο Κίτσος Τεγόπουλος και φώναζε «το καθίκι, το καθίκι!» εννοώντας ότι το άρθρο έπρεπε να συνοδευτεί από το θρυλικό σκίτσο του Ορνεράκη.
Το 1916 η μητέρα μιας φτωχής ελληνικής οικογένειας της Πόλης, η Μαρία Παπαδοπούλου, για να βοηθήσει τα οικονομικά του σπιτιού, φτιάχνει κάθε μέρα μπισκότα βουτύρου και οι τρεις γιοί, ο Ευάγγελος, ο Νικόλαος και ο Θεόφιλος, γεμίζουν τα καλάθια τους και τα πουλάνε στους δρόμους. Είναι φρέσκα, νόστιμα, τραγανά και δεν λιγώνουν, γιατί δεν έχουν πολλή ζάχαρη. Το όνομά τους είναι γαλλικό: Πτι Μπέρ. Μικρά μπισκότα βουτύρου. Ο Γιάννης, ο πατέρας, που είναι ξυλουργός, φτιάχνει μια ξύλινη σφραγίδα και τα μπισκότα γίνονται αναγνωρίσιμα από το σχήμα, το σχέδιο και το όνομά τους.
Το 1922, στον μεγάλο ξεριζωμό, η μητέρα με τα τρία αγόρια μπαίνουν σ’ ένα καράβι με προορισμό τη Μασσαλία. Το πλοίο σταματάει μερικές μέρες στον Πειραιά για ανεφοδιασμό. Η οικογένεια κατεβαίνει για να γνωρίσει την πόλη, όπου με έκπληξη διαπιστώνει ότι οι κάτοικοι δεν γνωρίζουν τι εστί μπισκότο.
Για την ακρίβεια οι Έλληνες γνωρίζουν το γαλλικό biscotte και το ιταλικό biscotto, δηλαδή τη φρυγανιά, που είναι νόστιμη και τραγανή, κλάσεις ανώτερη από το φρυγμένο ψωμί, αλλά δεν είναι γλύκισμα.
Αυτή η λεπτομέρεια αλλάζει τα σχέδια· το ταξίδι για τη Μασσαλία ματαιώνεται και η οικογένεια εγκαθίσταται στην Αθήνα.
Ολοσέλιδη διαφήμιση σε γυναικείο περιοδικό, το καλοκαίρι του 1966.
Πώς έγινε και ο Ερμής έδωσε το όνομά του σε μάρκα σαπουνιού; Τα παιδιά μιας τάξης έδωσαν την απάντηση: «Ο Ερμής πλένεται συνέχεια για να είναι καθαρός, γιατί όλο βγαίνει έξω. Άμα πάμε βόλτα, πλενόμαστε».
Άραγε τι είχαν υπόψη τους οι Ντίκος και Βουτσινάς όταν ίδρυσαν στην Αθήνα τη αρωματική σαπωνοποιία Ερμής το 1924, με σήμα τον Ερμή;
Ας ξεκινήσουμε το 2020 με ροκ και ελπίδα. Ροκ ελληνικό και ελπίδα ότι τη ζωή μας θα καθορίζει η αγάπη και η δικαιοσύνη.
Καλή χρονιά, αγαπητοί φίλοι!
Για τα Ελληνικά Μπισκότα ΑΡΕΦ οι μόνες πληροφορίες που έχουμε είναι αυτές που αναφέρονται στην αφίσα. Για τα μπισκότα Αρτεμιάδης έχουμε μία χρονολογία.
Η οδός Σταδίου σημαιοστολισμένη το 1934. Στο περίπτερο, που φαίνεται στη δεξιά άκρη της φωτογραφίας, διαφημίζονται τα μπισκότα Αρτεμιάδης.
Αγαπητοί φίλοι,
σας προσκαλώ στην παρουσίαση του βιβλίου μου «Κάτι να μείνει από μένα-Πόρνες στα Βούρλα», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ars Libri, που θα γίνει την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου, στις 8.30 μ.μ., στο Polis Art Cafe στη Στοά του Βιβλίου.
Πριν κάνουμε την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου, παρουσιάζουμε για πρώτη φορά το θέμα «Βούρλα». Η παρουσίαση θα γίνει με ομιλία και προβολή εικόνων σ’ ένα αγαπητό στέκι, στην Περιμπανού.
Η Μαγική Πόλη δεν είναι μιούζικαλ, δεν είναι οπερέτα, δεν είναι συναυλία, δεν είναι τίποτα απ’ ό,τι ξέρουμε –και ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς είναι. «Είναι μία σειρά τραγουδιών πλαισιωμένη από λιτές σκηνογραφίες και χορευτικές παρενθέσεις, ένα κοντσέρτο με πολλή μουσική και λίγο θέαμα στο περιθώριο της μουσικής», έγραψε κάποιος.
Να μην ξεχνάμε τον μπαμπά του Κοκού, που έβαζε μια υπογραφή κι έστελνε κόσμο και κοσμάκη στην εξορία και στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ούτε την προτομή του ρατσιστή Γιαν Σματς που έστησε στη Βουλή. Να μην ξεχνάμε τη «βασίλισσα μητέρα» του, τις σκευωρίες και το παρακράτος. Ούτε εκείνη την προκλητική κρουαζιέρα-υπερπαραγωγή, στην οποία προσκλήθηκαν όλα τα γαλαζοαίματα σόγια της Ευρώπης, για να κάνουν κονέ τα πριγκιπόπουλα εις ηλικίαν γάμου, και που πληρώθηκε από το υστέρημα ενός λαού που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Να μην ξεχνάμε την προίκα της αδερφής του της Σοφίας και πόσα δώσαμε για τα… όργανα. Να μην ξεχνάμε την αργομισθία που κόψανε στον Κοκό για τα όμορφά του μάτια ούτε τον γάμο του με την Άννα Μαρία, τις χρυσοποίκιλτες άμαξες και τις εξωφρενικές πολυτέλειες, που επίσης πληρώθηκαν από το ίδιο υστέρημα. Να μην ξεχνάμε ούτε και το επίδομα που δόθηκε στη «βασίλισσα μητέρα», όταν χήρεψε. Να μην ξεχνάμε τα πραξικοπήματα του Κοκού και τη χούντα που κάθισε στον σβέρκο μας εφτά χρόνια. Να μην ξεχνάμε τα κοντέινερ που έφυγαν νύχτα από το Τατόι γεμάτα με πράγματα που ανήκαν στον ελληνικό λαό ούτε την τεράστια αποζημίωση που έλαβε ο Κοκός επί ΠΑΣΟΚ –πάλι από την τσέπη του ελληνικού λαού.
Ξέρεις, Κοκέ, πόσα δάκρυα πόνου και απελπισίας χύθηκαν από τότε που έπαιζες με το ξύλινο αλογατάκι σου μέχρι τότε που φτιάχτηκε η αφίσα με το στέμμα ανάποδα; Ξέρεις πόσα νιάτα τουφεκίστηκαν εις τον συνήθη τόπον των εκτελέσεων και πόσες οικογένειες ντύθηκαν στα μαύρα; Ξέρεις πόσοι έφυγαν μετανάστες για να ζήσουν τις οικογένειές τους και να παντρέψουν τις αδερφές τους; Ξέρεις πόσα παιδιά άρπαξε η βασίλισσα μητέρα σου από τους γονείς τους επειδή είχαν το θράσος να είναι κομμουνιστές;
Σου είπα μερικά που σηκώνουν μαύρο δάκρυ. Γι’ αυτά μάλιστα, να κλάψεις έστω και με καθυστέρηση. Αλλά για εκείνη την ευσυγκινησία σου στη βράβευση… Δεν βρέθηκε κανείς να σου πει: «Έλα, βρε Κοκέ, μην κλαις και κλαις κι άσχημα!»
HELLAS SPECIAL 