Σ’ αυτή τη φωτογραφία, που δεν φαίνεται κανένα πρόσωπο και καμία έκφραση –ακόμα και το κεφάλι της γυναίκας και του παιδιού είναι κρυμμένα– αποτυπώνεται όλη η δυστυχία.
Η γυναίκα γονατισμένη ψάχνει στα σκουπίδια, μήπως βρει κάτι φαγώσιμο. Τα πόδια του αγοριού είναι λεπτά σαν καλάμια. Ο άντρας, πίσω από το αγόρι, είναι ξυπόλητος μέσα στο καταχείμωνο. Η ουρά του σκύλου είναι κάτω απ’ τα σκέλια, δείγμα του φόβου του.
Μαύρη Κατοχή!
Ζούσε στη Ρω, μια βραχονησίδα του ακριτικού Καστελόριζου, μια ανάσα μακριά από τα τουρκικά παράλια. Έμενε εκεί ολομόναχη και από το 1943 ίσαμε τον θάνατό της, το 1982, ύψωνε την ελληνική σημαία με την ανατολή του ήλιου και την υπέστελλε τη δύση. Κάθε μέρα, κάθε μέρα… επί τριάντα εννέα χρόνια.
Η μοναδική αυτή γυναίκα αναπαύεται στον βράχο του Αιγαίου που διαλάλησε την ελληνικότητά του, δίπλα στον ιστό, κάτω από τον ίσκιο της ελληνικής σημαίας.
Δέσποινα Αχλαδιώτη, η κυρά της Ρω.
Το θέμα είναι πολύ βαρύ, όπως φαίνεται από τον τίτλο. Ας μπούμε σιγά σιγά μ’ ένα κόμιξ.
Η Τζένη και ο Τάκης. Δούκισσα και Τόλης Βοσκόπουλος, 1967.
Λοιπόν, ο Τάκης και η Τζένη είναι ερωτευμένοι, ευτυχισμένοι και αστέρια του λαϊκού τραγουδιού – ο Τάκης ανερχόμενος και η Τζένη βεντέτα. Η Τζένη δίνει βάση σ’ ένα ψέμα που της ξεφουρνίζουν, ότι δήθεν εξ αιτίας της, ο Τάκης έχει εγκαταλείψει μια φτωχιά κοπέλα μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά. Γεμάτη καλοσύνη, καθώς είναι, αλλά και αφάνταστα πληγωμένη, αποτραβιέται απότομα και σιωπηλά από το προσκήνιο. Ο Τάκης νομίζει ότι η Τζένη εξαφανίστηκε από τη ζωή του, γιατί αγαπούσε τον Σώτο κι έφυγε μαζί του. Εκείνη όμως έχει κλειστεί σε μοναστήρι και κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται.
Δραματικές εξελίξεις στη συνέχεια
