Τρώγοντας ένα πιάτο Κουάκερ κάθε πρωί το παιδί παίρνει ασβέστιο, βιταμίνες, μέταλλα και αναπτύσσεται σωστά πάνω σε γερά θεμέλια, λάμπει από υγεία και αποκτάει κορμί λαμπάδα, όπως η Μαιρούλα Ευαγγέλου.
Ωραία μέχρις εδώ! Για ν’ απολαύσουμε τις ευεργετικές ιδιότητες της βρώμης, έπρεπε να εισάγουμε Κουάκερ από το Ρόττερνταμ (το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, εισάγουμε ακόμα). Γιατί;
Μήπως η εύφορη ελληνική γη δεν έβγαζε βρώμη; Μήπως η ελληνική βρώμη υστερούσε; Μήπως σήμαινε κάτι για τους Έλληνες ο ασπρόμαυρος Κουάκερος της συσκευασίας; Οι Αμερικανοί, οι Εγγλέζοι ή οι Ολλανδοί βλέποντάς τον κάνουν εύκολα τον συνειρμό με τις αξίες που προβάλλουν οι Κουάκεροι –εντιμότητα, αγνότητα, ακεραιότητα και δύναμη. Εμείς πάλι όχι.
Μήπως τελικά το «Έφαγα ένα πιάτο κουάκερ» απλώς ακουγόταν καλύτερα από το «Έφαγα ένα πιάτο βρώμη»;
Τι λες κι εσύ, Μαιρούλα;
Στην Ελλάδα του ’60 δεν ήταν καθόλου σπάνιο να δεις στους δρόμους της πρωτεύουσας άλογο ή γαϊδούρι ζεμένο στο κάρο ενός πλανόδιου. Στα περίχωρα υπήρχαν αρκετά και στην επαρχία ακόμα πιο πολλά.
Υποθέτω πως οι Έλληνες του ’60 έκαναν τον συνειρμό ότι η βρώμη είναι για τα ζώα και το Κουάκερ για τον άνθρωπο. Και ασφαλώς δεν θα διάλεγαν μία ζωοτροφή για το πρωινό τους. Όσοι δηλαδή είχαν τη συνήθεια να τρώνε πρωινό. Γιατί οι περισσότεροι το πρωί έπιναν έναν καφέ, το πολύ πολύ να έπαιρναν κι ένα κουλούρι απ’ τον δρόμο κι αυτό ήταν όλο.
Η βρώμη μέσα στην ξενοφερμένη συσκευασία του Κουάκερ φάνταζε κάτι ασυνήθιστο και εκλεκτό. Τα αγγλικά δεν είχαν τη διάδοση που έχουν στις μέρες μας. Γι’ αυτό ενώ η συσκευασία γράφει Quaker, η διαφήμιση γράφει τη λέξη με ελληνικούς χαρακτήρες.
Σήμερα, στην εποχή των μεταλλαγμένων προϊόντων, έχουμε αρχίσει να εκτιμάμε τα αγνά αγαθά της μάνας γης. Αναζητάμε σε μαγαζιά με βιολογικά προϊόντα υγιεινές τροφές για να βελτιώσουμε τη διατροφή μας. Η τιμή τους είναι αλμυρή.
Στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα δεν δυσκολευόμαστε να πούμε ότι το πρωινό μας περιλαμβάνει βρώμη ή νιφάδες βρώμης ή πίτουρο βρώμης. Κανείς δεν σκέφτεται ότι η βρώμη είναι τροφή για άλογα.
Όσο για τα γαϊδουράκια, –αυτά τα καημένα, τα υπομονετικά, τα ακούραστα– από τότε που ο άνθρωπος αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται τις υπηρεσίες τους, έγιναν είδος υπό εξαφάνιση.
Τέτη Σώλου
Ιούλιος 2016
HELLAS SPECIAL 