Το ραδιόφωνο με τις λυχνίες στα βραχέα, μεσαία και μακρά

Τι μπορούσε ν’ ακούσει κανείς στο ραδιόφωνο της δεκαετίας του ’30;

Πριν από την ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών το 1938, στο ραδιόφωνο μπορούσε ν’ ακούσει κανείς εκπομπές, κυρίως μουσικές, από διάφορους ξένους σταθμούς: από Βουδαπέστη, Βαρσοβία, Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Λειψία, Αμβούργο.
Άνοιγε το ραδιόφωνο και περίμενε να ζεσταθούν οι λυχνίες· κατόπιν γυρίζοντας το στρογγυλό κουμπί, έψαχνε  τους μεγάκυκλους και σταματούσε τη βελόνα στον σταθμό της αρεσκείας του. Μετατοπίζοντας τη βελόνα λίγο αριστερά ή λίγο δεξιά έβρισκε το σημείο με τα λιγότερα παράσιτα.
Τα προγράμματα των σταθμών του ραδιοφώνου δημοσιεύονταν στις εφημερίδες. Η λέξη πλάκες, που αναφέρεται στο παρακάτω πρόγραμμα, είναι οι πλάκες γραμμοφώνου. Οι εκπομπές ήταν ζωντανές.

1937

Ραδιόφωνα αγορασμένα και δηλωμένα

1940

Μιλήσαμε τις προάλλες για την Τελεφούνκεν και τον Ρολφ Μέρκελ, τον κατάσκοπο, δήθεν διευθυντή του ελληνικού παραρτήματος. Ας μείνουμε για λίγο ακόμα στο προπολεμικό ραδιοφωνικό κλίμα.
Όταν η κοπέλα της διαφήμισης λέει «Ένα Τελεφούνκεν» εννοεί ένα ραδιόφωνο αυτής της μάρκας. Το δώρο ήταν πράγματι ανέλπιστο, γιατί το ραδιόφωνο ήταν ακριβό και απλησίαστο για τους περισσότερους Έλληνες.
Κρίνοντας από τις διαφημίσεις των εφημερίδων, προπολεμικά κυκλοφορούσαν αρκετές μάρκες ραδιοφώνων, που έρχονταν από το εξωτερικό: Φίλιπς (η Φίλιπς ήταν η μόνη ξένη εταιρεία που γραφόταν και με ελληνικούς χαρακτήρες), RCA, Emerson, Pilot, His master’s voice, Lorenz.

Η Τελεφούνκεν, ο Μέρκελ, ο Γκέμπελς και το δίκτυο κατασκόπων

Η Τελεφούνκεν, του εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσαντος γερμανικού συγκροτήματος AEG-Telefunken-Siemens, αρχίζοντας από την πρωτοχρονιά του 1937, κυκλοφόρησε μία σειρά διαφημίσεων των ραδιοφώνων Τελεφούνκεν, που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Ακρόπολις. Η πρωτοτυπία τους, για την εποχή, ήταν ότι πρωταγωνιστούσε ένα κεντρικό πρόσωπο, ο λάτρης της μουσικής και του ραδιοφώνου κύριος Φίλος Φιλόμουσος.

Οι οργισμένοι λόφοι και η γυμνόστηθη Μαρίτα

Το 1958 γυρίστηκε στην Ελλάδα η ταινία The Angry Hills (Οργισμένοι Λόφοι) με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Μίτσαμ. Η Μαρίτα Κωνσταντίνου έκανε μια σύντομη εμφάνιση στον ρόλο της Κλεοπάτρας. Τραγουδούσε και χόρευε γυμνόστηθη σκορπώντας απανωτά εγκεφαλικά.

Μαρίτα Κωνσταντίνου και Ρόμπερτ Μίτσαμ

Τάκου τάκου ο αργαλειός μου

Βλέποντας την ταινία Ξυπόλητο τάγμα αναρωτήθηκα τι συμβαίνει σ’ αυτή τη σκηνή. Τι είναι αυτό που απλώνουν κατά μήκος του δρόμου και γιατί;
Η απορία μου λύθηκε, όταν είδα μια φωτογραφία από την παλιά Λευκάδα. Η λεζάντα έγραφε ότι στήνουν διασίδι για να υφάνουν. Και μάλιστα, αφού το διασίδι είναι λευκό, θα υφάνουν λεπτό ύφασμα, ίσως για κάποια προίκα.
Οι γυναίκες που ήξεραν να στήνουν διασίδι ή διάσιμο λέγονταν διάστρες.

Διασίδι στη Λευκάδα, δεκαετία του ’60.

Σε όσες παλιές φωτογραφίες είδα διάσιμο, όλες οι διάστρες είναι μεγάλης ηλικίας ή κάποια ηλικιωμένη καθοδηγεί τις νεότερες. Άρα το διάσιμο ήθελε μαστοριά και εμπειρία χρόνων. Ένα σχετικό άρθρο των Λευκαδίτικων Νέων, ανάμεσα στις άλλες πληροφορίες, αναφέρει και κάποιες ονομαστές διάστρες του νησιού.

Τι ήταν οι Κήποι του Πασά; Τόπος απόκοσμων συναντήσεων και αποκρυφιστικών τελετών ή ένα πάρκο πίσω από το νοσοκομείο;

Τα τελευταία χρόνια της οθωμανικής παρουσίας στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού της αυτοκρατορίας, χάρισαν στην πόλη μια σειρά από σπουδαία έργα. Ένα από αυτά είναι το Νοσοκομείο Χαμιδιέ. Αργότερα ονομάστηκε Γκουρέμπα Χασταχανεσί (Νοσοκομείο των Άπορων Ξένων), μετά την απελευθέρωση Δημοτικό και σήμερα λέγεται Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος».

Φωτογραφία μετά το 1902. Η ανέγερση του νοσοκομείου έχει ολοκληρωθεί και ο περιβάλλων χώρος έχει περιφραχθεί. Πίσω από το νοσοκομείο διακρίνεται το τμήμα, που μόλις έχει δενδροφυτευθεί και στο οποίο διαμορφώνονται οι Κήποι του Πασά. (Φωτο ΚΙΘ).

Το νοσοκομείο οικοδομήθηκε δίπλα στην εξωτερική πλευρά του ανατολικού τείχους και πάνω στο βόρειο τμήμα του νεκροταφείου της Ευαγγελίστριας, το οποίο με τη σειρά του οικοδομήθηκε πάνω στο παλιό ορθόδοξο νεκροταφείο, που χάθηκε από προσώπου γης χωρίς ν’ αφήσει ίχνη.

Ο Γιάννης που «έγινε» Τζοάνα

Στη μνήμη της Γιάννας

Η Τζοάνα δεν ήταν από πάντα Τζοάνα. Ήταν Γιάννα. Και πιο παλιά ήταν ο Γιάννης, που ζωγράφιζε πολύ ωραία. Ζωγράφιζε πριγκίπισσες με αέρινες φορεσιές και κομψές κυρίες, σκέτα φιγουρίνια.

Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο, άφησε τα μαλλιά του να μακρύνουν. Πλούσια, ξανθοκόκκινα μαλλιά. Στην αρχή τα μάζευε κότσο. Ύστερα τ’ άφησε ελεύθερα στους ώμους. Εκείνη την εποχή οι άντρες με μακρύ μαλλί ήταν ή χίπηδες ή «τοιούτοι». Ο Γιάννης δεν ήταν χίπης. Οι χίπηδες ήταν μακρυμάλληδες και ατημέλητοι. Ο Γιάννης ήταν πολύ περιποιημένος. Έβγαζε τα φρύδια του, φρόντιζε το πρόσωπό του, τα μαλλιά του, τα νύχια του, την εμφάνισή του. Δεν άργησε να προσθέσει γυναικεία στοιχεία στο ντύσιμό του. Δεν ταίριαζε πια να τον λέμε Γιάννη και σιγά σιγά αρχίσαμε να τη λέμε Γιάννα, όπως της άρεσε άλλωστε. Ύστερα άρχισε να ντύνεται εντελώς γυναικεία.