Ανάμεσα στα πράγματα που βρήκα όταν πήγα να μείνω στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, ήταν ένα παλιό καφεκούτι. Ήταν μεταλλικό και στο καπάκι είχε μια ζωγραφιά του Λευκού Πύργου. Στις πλαϊνές επιφάνειες είχε ένα σχέδιο μετρητού κεντήματος. Το εσωτερικό του χωριζόταν, μ’ ένα μεταλλικό φύλλο, σε δύο θήκες, μία για τον καφέ και μία για τη ζάχαρη.
Διαβάστε τη συνέχειαΑυτός που θα πιει καφέ σε τούρκικο καφενείο έχει τη σιγουριά ότι θα πιει ακριβώς το είδος του καφέ που προτιμά. Το γκαρσόνι θα πάρει την παραγγελία, χωρίς να εκφράσει με το βλέμμα του την απορία «Ναι και όχι; Τι είν’ αυτό;» και θα επιστρέψει φέρνοντας στον δίσκο τον ναι και όχι σε χοντρό φλιτζάνι κι ένα ποτήρι κρύο νερό.
Αυτό που κάνει ένα τούρκικο καφενείο ξεχωριστό είναι πάνω απ’ όλα η ευγένεια, η προθυμία και η περιποιητικότητα του καφετζή. Ο πελάτης αισθάνεται άρχοντας, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Στη Θράκη υπάρχουν ακόμα τέτοια καφενεία. Τα πιο απολαυστικά καφενεία βρίσκονται κάτω από την «αμφιλαφή» σκιά των πλατάνων. Στη Θεσσαλονίκη επιζεί το… κέλυφος ενός παλιού τούρκικου καφενείου.
Το Σάββατο 8 Ιανουαρίου του 1938, στις 11.30 το πρωί, εγκαινιάστηκε το νέο καφεκοπτείο των αδελφών Λουμίδη στην οδό Σταδίου 42, δίπλα στην είσοδο της στοάς Νικολούδη. Καλεσμένη ήταν όλη η Αθήνα, αφού η πρόσκληση των εγκαινίων δημοσιευόταν τις προηγούμενες μέρες στις εφημερίδες.
Οι πελάτες μπορούσαν ν’ αγοράσουν γλυκά, φρεκοκαβουρδισμένο, μυρωδάτο καφέ ή να πιούν έναν καφέ στο πόδι. Για εκείνους που ήθελαν να απολαύσουν τον καφέ τους καθιστοί, υπήρχαν τραπεζάκια στο πατάρι.
Για να εξυπηρετεί τους φίλους του θεάτρου και του κινηματογράφου (η Σταδίου, άλλωστε, ήταν ο δρόμος των κινηματογράφων), που ευχαρίστως θα τελείωναν τη βραδιά τους πίνοντας τον καινούργιο, δυνατό καφέ, τον εσπρέσο, το κατάστημα έμενε ανοιχτό μέχρι τις δύο το πρωί.
Το αρχικό άρθρο άλλαξε. Μπορείτε να διαβάσετε τα παρακάτω σχετικά άρθρα:
Το Μασσαλία με την αιώρα, το Απόλλων και ο Κώστας Κρυστάλλης
Το νεοκλασικό του Παρθενώνα και του Αστόρια
Το κείμενο έχει 111+1 λέξεις τούρκικης προέλευσης που χρησιμοποιούμε συχνά. Μπορείτε να τις εντοπίσετε;
Η πρώτη μέρα των διακοπών μας άρχισε περίεργα. Τη Ματίνα την κυνηγούσαν απ’ το γραφείο και πήγε σ’ ένα ίντερνετ καφέ για να της εκτυπώσουν κάτι μέιλ. Εγώ με τον Μήτσο και τον Λεφτέρη μπήκαμε στο καφεζαχαροπλαστείο «Το μελτεμάκι». Πιάσαμε τραπέζι κοντά στο τζαμωτό για να βλέπουμε έξω. Είχε συννεφιάσει και ο ουρανός ήταν μαβής. Σε λίγο άρχισε να ρίχνει με το τουλούμι.
HELLAS SPECIAL 