Ο αυγοκαφές, τα χαμινάδος, οι κλεφτοκοτάδες και οι κλώσες

Ωοπωλείο στην οδό Αθηνάς, 1964

Τη δεύτερη Παρασκευή του Οκτωβρίου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα του Αυγού. Δεν ήξερα ότι υπάρχει ιδιαίτερη μέρα για να μας υπενθυμίζει τη διατροφική αξία του αυγού.
Ήξερα τον αυγοκαφέ που έφτιαχνε η μάνα μου όταν δεν ήταν «στα σέστα της», τον οποίον έφτιαχνε και η δικιά της μάνα όταν «δεν είχε ανάκαρα».
Ο αυγοκαφές είναι energy drink με βάση το αυγό.

Σκηνή από την ταινία Ο εαυτούλης μου. Ο Γιάγκος Αγγελής (Λάμπρος Κωνσταντάρας) χτυπάει ακόμα λίγο το χτυπητό αυγό του, που ήδη έχει χτυπήσει η υπηρέτρια (Ζωή Φυτούση) επί 20 λεπτά.
Το χτυπητό αυγό ήταν κρόκος με ζάχαρη που δουλευόταν αρκετή ώρα μέχρι να γίνει ένας άσπρος αφρός. Κάποιοι το έτρωγαν έτσι, κάποιοι το προτιμούσαν ως ρόφημα. Έφτιαχναν ελληνικό καφέ και τον πρόσθεταν (σιγά σιγά για να μην ψηθεί το αυγό) και αυτό ήταν ο αυγοκαφές.

Όταν η Αφροδίτη της Μήλου ταξίδεψε στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου

1964. Η Ιαπωνία θα φιλοξενήσει στο Τόκυο τους Ολυμπιακούς Αγώνες και προετοιμάζει πυρετωδώς τη διοργάνωση του σημαντικότερου παγκοσμίως αθλητικού γεγονότος, στο οποίο η χώρα στήριζε πολλές ελπίδες.

Η Αλέκα Κατσέλη στην Ολυμπιάδα του Τόκυο

(Photo CENTRAL PRESS/GETTY)

Στη φωτογραφία η μοναδική Αλέκα Κατσέλη, ως πρωθιέρεια της τελετής αφής της Ολυμπιακής Φλόγας, κατά τη διάρκεια μιας πρόβας της τελετής έναρξης της 18ης Ολυμπιάδας, που έγινε στο Τόκυο το 1964. Δίπλα της ο Γιοσινόρι Σακάι, ο αθλητής που θα ανάψει τον βωμό της Ολυμπιακής Φλόγας.
Ήταν η τελευταία Ολυμπιάδα στην οποία συμμετείχε η μεγάλη ηθοποιός, και μάλιστα ήταν κι ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα.

Η Αλέκα Κατσέλη υπήρξε ιέρεια στην τελετή αφής από το 1936 και πρωθιέρεια από το 1956 μέχρι το 1964.
Η επιλογή του Γιοσινόρι Σακάι ήταν ένας από τους συμβολισμούς που επιδίωξε η Ιαπωνία, ως διοργανώτρια χώρα. Ο αθλητής είχε γεννηθεί στη Χιροσίμα, στις 6 Αυγούστου 1946, δηλαδή ακριβώς την ημέρα που η πόλη καταστράφηκε από τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας. Η επιλογή του συμβόλιζε τη ζωή που νικάει τον θάνατο και την ειρήνη μετά τον πόλεμο.

Η νεαρή Αλέκα Κατσέλη στην πρώτη συμμετοχή της ως ιέρεια στην τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας, στις 20 Ιουλίου 1936, στην αρχαία Ολυμπία. Δίπλα της η Κούλα Πράτσικα.
(Φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μεγαλοκονόμου, από το αρχείο του ΕΛΙΑ)

Στην Ολυμπιάδα του Τόκυο, η Ελλάδα δεν συμμετείχε μόνο με αθλητές και καλλιτέχνες της. Συμμετείχε και με ένα σπάνιο κομμάτι της πολιτιστικής της κληρονομιάς, ένα άγαλμα που φτιάχτηκε στο ελληνικό φως, αλλά αφαιρέθηκε από τη γη που το γέννησε και το φύλαξε, για να καταλήξει σε κάποιο μουσείο του εξωτερικού. Η Ελλάδα δεν απόλαυσε την τιμή αυτής της συμμετοχής. Αυτή ανήκε εξ ολοκλήρου στη Γαλλία, η οποία δάνεισε στην Ιαπωνία ένα έκθεμα του μουσείου του Λούβρου, την Αφροδίτη της Μήλου.

Η γυνή να φοβήται τον Βασίλη Λογοθετίδη

Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στην ταινία «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα». Σήμερα θα μιλήσουμε για το θεατρικό και κυρίως για τον αλησμόνητο Βασίλη Λογοθετίδη.

Από το ΕΛΙΑ.

Ο Βασίλης Λογοθετίδης, κουρασμένος και ταλαιπωρημένος, μετά από ένα ξενύχτι στο στούντιο, για τα γυρίσματα της «Κάλπικης λίρας» είπε στον συγγραφέα Γιώργο Τζαβέλλα:
— Βρε αδερφέ, παράτα τον πια αυτόν τον κινηματογράφο. Κάτσε και γράψε μου ένα θεατρικό έργο. Ο κινηματογράφος είναι τέχνη εφήμερη, ενώ το θέατρο…
Το έργο που έγραψε ο Τζαβέλλας, μετά από την προτροπή του Λογοθετίδη, ήταν το «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα». Ανέβηκε στο θέατρο Αθηνών, σε σκηνοθεσία του πρωταγωνιστή.

Μακαρόνια Μέλισσα – νοστιμιά με ιστορία

Εδώδιμα-αποικιακά στο χωριό
Το 1920, τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας Κίκιζα, άνοιξαν μπακάλικο σε πολυσύχναστο σημείο του χωριού τους, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Χρυσωρυχείο!

Το μπακάλικο στο χωριό. Η Μάσκλινα, σήμερα Ελαιοχώρι Αρκαδίας, ήταν κεφαλοχώρι, διέθετε σταθμό Χωροφυλακής, ταχυδρομείο, σαμαρτζίδικα, πεταλωτήρια, ταβέρνες, λιοτρίβια και συγκέντρωνε πολύ κόσμο από τις γύρω περιοχές.
(Φωτο: από το publishing.gr)

Μεγαλομπακάλικο στην πρωτεύουσα – Στου Κίκιζα
Σε πέντε χρόνια, ο μεγαλύτερος αδερφός πήγε στην πρωτεύουσα και άνοιξε κατάστημα τροφίμων στον Κολωνό, Λένορμαν και Παλαμηδίου γωνία. Σε λίγο καιρό τον ακολούθησαν τα δέκα από τ’ αδέρφια του. Δώδεκα ήταν συνολικά. Το στερνοπούλι της οικογένειας, ο Αλέξανδρος, έμεινε πίσω, αλλά θα εμφανιστεί δυναμικά στη συνέχεια. Ρίχτηκαν όλοι μαζί στη δουλειά και το παντοπωλείο έγινε μια μεγάλη επιχείρηση με πολλούς υπαλλήλους και δύο ταμειακές μηχανές. Προπολεμικό μπακάλικο με ταμειακές μηχανές; Ούτε στας Ευρώπας!

Οι Καρυάτιδες της Λευκάδας

«Ήταν σαν τις Καρυάτιδες σε κόντρα φως. Με τους τεντζερέδες που ήταν γεμάτοι αλάτι, να πηγαινοέρχονται σε διαγώνιες γραμμές μέσα στο κάτασπρο από το αλάτι τοπίο των αλυκών. Πόσο επιδέξια κινούνταν, παρά το βάρος στο κεφάλι. Πόσο περήφανες και απέριττες ήταν οι κορμοστασιές τους».

Τι σου ’κανα και πίνεις

Επειδή είναι τραγουδάρα κι επειδή αγαπάμε Πόλυ Πάνου!

Τα φορητά πικάπ Τεπάζ

Δύο μοντέρνες νέες χορεύουν στους ήχους ενός φορητού πικάπ. Σκηνή από κάποια κωμωδία της δεκαετίας του ’60.

Διαφήμιση των πικάπ Τεπάζ, από εφημερίδα του 1964.

Τα πικάπ Τεπάζ ήταν φορητά, ρεύματος και μπαταρίας και έπαιζαν δίσκους 16 (;), 33, 45 και 78 στροφών. Μονοφωνικά, βέβαια. Ο ήχος έβγαινε από το ηχείο που βρισκόταν στο καπάκι.
Η εταιρεία Teppaz ιδρύθηκε το 1931 στη Λυών από τον Μαρσέλ Τεπάζ και έγινε διάσημη στον χώρο των ηλεκτρονικών εξαρτημάτων, ηχείων, ενισχυτών και φωνόγραφων. Στη δεκαετία του ’60 γνώρισε τεράστια επιτυχία με τα φορητά πικάπ, σαν μικρά φουσκωτά βαλιτσάκια, που έγιναν αμέσως δημοφιλή, κυρίως μεταξύ των νέων. Κατασκευάστηκαν και πουλήθηκαν εκατομμύρια κομμάτια σε όλον τον κόσμο.

Σήμερα ανακάλυψα ένα πικάπ Teppaz, μοντέλο Tourist. Το μόνο του πρόβλημα είναι ότι έχει χαλάσει το πλαστικό όπου ακουμπάει ο δίσκος. Κατά τα άλλα, λειτουργεί μια χαρά!

Οικία Κοκοβίκου, Τριπόδων 32, στην Πλάκα

Οδός Τριπόδων
Η αρχαία οδός Τριπόδων ξεκινούσε από το θέατρο Διονύσου, στη βόρεια πλευρά του Ιερού Βράχου, και κατέληγε στην Αρχαία Αγορά, όπου υπήρχε το ιερό του Διονύσου. Πήρε το όνομά της από τους χορηγικούς τρίποδες που ήταν τοποθετημένοι εκεί. Η σύγχρονη οδός Τριπόδων ταυτίζεται με ένα μεγάλο μέρος της αρχαίας οδού.

Ο Άρης Κωνσταντινίδης και η λαϊκή αρχιτεκτονική
Η οικία της οδού Τριπόδων 32 συγκαταλέγεται στα ελάχιστα εναπομείναντα δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής που κυριαρχούσε στα αθηναϊκά σπίτια κατά τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας και τα πρώτα χρόνια της βαυαροκρατίας, πριν από την επέλαση των νεοκλασικών.

Το σπίτι του ζωγράφου

Οι παλιές ελληνικές ταινίες κρύβουν θησαυρούς: στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής, λέξεις κι εκφράσεις, τύπους ανθρώπων και κτίρια που δεν υπάρχουν πια.
Το Σαββατοκύριακο του καύσωνα, βλέποντας μια ευχάριστη κωμωδία, ξεχώρισα την παρακάτω σκηνή. Όχι για τον ιερό βράχο ούτε για το θέατρου Ηρώδου του Αττικού, αλλά για το σπίτι που κοιτάζει η Ελένη Προκοπίου, καθώς στέκεται στο κέντρο «Διόνυσος».

Σε λίγο καιρό το σπίτι θα κατεδαφιστεί. Ήταν ευτυχής η έμπνευση του σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκου και του διευθυντή φωτογραφίας Γρηγόρη Δανάλη να επιλέξουν αυτό το σημείο κι έτσι να μας δώσουν μια εικόνα των τελευταίων ημερών του σπιτιού του μεγάλου ζωγράφου Κωνσταντίνου Παρθένη.