Όταν ξαναζωντάνεψε η παλιά αθηναϊκή αποκριά και κάηκε το πελεκούδι στην Πλάκα και στου Ψυρή

Μετά τους Βαλκανικούς και το Πρώτο Παγκόσμιο επικρατούσε μελαγχολία και κατήφεια. Η ανακωχή δεν έφερε πίσω ούτε το παλιό καρναβάλι ούτε την ευθυμία και το κέφι. Ο πόλεμος άφησε πολλή δυστυχία και φτώχεια. Από το 1920 και για μια δεκαετία δεν γινόταν καρναβάλι στην Αθήνα παρά μόνον αποκριάτικοι χοροί, που συνδύαζαν τη φιλανθρωπία με την ψυχαγωγία. Οι Αθηναίοι του μεσοπολέμου φορώντας φράκα και τουαλέτες το είχαν ρίξει στον χορό πάνω στα παρκέ και κόντευαν να ξεχάσουν τα γλέντια στους δρόμους και στις γειτονιές. Ώσπου το 1931 το Κομιτάτο της Αποκριάς είχε την ιδέα να αναβιώσει την παλιά αθηναϊκή αποκριά, όπως γιορταζόταν πριν έρθουν εξ Εσπερίας τα άρματα και οι μασκαράτες.
Ας την παρακολουθήσουμε!

---

Στην Παλιά Αθήνα, στις γειτονιές του Ψυρή και της Πλάκας, ξαναζωντανεύει η αποκριά του παλιού καιρού με φουστανέλες, σουραύλια, πίπιζες, ζουνάρια και φέσια καπετανέικα, λυχνάρια αθηνέικα με τα πέντε φιτίλια, με στολισμένες ταβέρνες να συναγωνίζονται ποια θα είναι η καλύτερη,

Αποκριάτικο ευθυμογράφημα του Σταμ. Σταμ.

Ο μοναδικός, οξυδερκής, ανοιχτόμυαλος, παρατηρητικός και με λεπτό χιούμορ Σταμ. Σταμ. ήταν χρονογράφος, ευθυμογράφος και σκιτσογράφος. Ήταν και της νομικής. Δικός μου άνθρωπος! Μέσα από τα ευθυμογραφήματά του δίνει εικόνες μιας Ελλάδας που ακόμα δεν είχε διαμορφώσει τα τωρινά της σύνορα και παρ’ όλο που ο ίδιος κατείχε διοικητικές θέσεις (διατέλεσε έπαρχος, γενικός διοικητής και νομάρχης) δεν δίστασε καθόλου να καταγράψει τον αρπακολλισμό του ελληνικού κράτους, την αμορφωσιά των οργάνων της εξουσίας, τη στενοκεφαλιά των δασκάλων, την απληστία του κλήρου και άλλα πολλά.
Το παρακάτω εύθυμο και σατιρικό είναι από το βιβλίο του «Εύθυμα και σατιρικά» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Διόνυσος» του Γεωργίου Νασιώτη.

Η καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου και ο αφανισμός της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης

Το παμπάλαιο εβραϊκό νεκροταφείο ήταν μια τεράστια έκταση. Τον Δεκέμβριο του ’42 δόθηκε η εντολή κατεδάφισης. Μέσα σ’ ένα μήνα είχε καταστραφεί. Τον Φεβρουάριο του ’43, άρχισε η εφαρμογή των φυλετικών νόμων της Νυρεμβέργης. Τον Μάρτιο άρχισαν οι εκτοπίσεις των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στα στρατόπεδα του θανάτου. Είχαν προηγηθεί ο στιγματισμός με το κίτρινο αστέρι, οι εξευτελισμοί, οι διάφορες απαγορεύσεις, η καταγραφή των ίδιων και των περιουσιών τους, το πλιάτσικο των περιουσιών, ο εγκλεισμός στα γκέτο, ο τρόμος. Τον Αύγουστο του ’43 τα μόνα που έμειναν να θυμίζουν ότι κάποτε η Θεσσαλονίκη είχε Εβραίους ήταν τα έρημα σπίτια, τα έρημα μαγαζιά και το ρημαγμένο νεκροταφείο. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, η σύγχρονη πανεπιστημιούπολη και καύχημα της πόλης, είναι χτισμένο εξ ολοκλήρου πάνω στην έκταση που ήταν κάποτε τα εβραϊκά μνήματα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Huffington Post στις 21 Ιανουαρίου 2017.

Media Luz φινάλε

Ήθελα να γράψω για το Media Luz της Κυψέλης και σιγά σιγά συγκέντρωνα υλικό. Είχα μάθει το Media Luz από τους παλιούς Κυψελιώτες που διηγούνται την ιστορία της πάστας σεράνο και άλλα διάφορα και από τον δίσκο του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ίδια γειτονιά. Το πρωί διάβασα την ανακοίνωση της οικογένειάς του: «Ο Λουκιανός έφυγε σήμερα, 7 Φεβρουαρίου 2017, τα ξημερώματα από κοντά μας».
Αγιόκλημα και γιασεμιά στον δρόμο σου, αγαπημένε μας Λουκιανέ.

♫ Κι αν ο χρόνος κυλά, μας ενώνει το χτες και θα μείνουμε πάντα εραστές. ♫

Το Hellas Special σ’ αγαπάει από γεννησιμιού του, αφού στο βιντεάκι που το συστήνει ακούγεται η δική σου εκτέλεση του παλιού τραγουδιού «Βρες, αν μπορείς» από τον δίσκο σου «Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά…».

Μαύρη, γλυκιά και υγιεινή

Όταν η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο κράτος, το μόνο πράγμα που είχε προς εξαγωγή ήταν η σταφίδα. Παράγαμε σταφίδες που τις αγόραζαν οι Άγγλοι για να φτιάχνουν πουτίγκες και όταν σταμάτησαν οι Άγγλοι να προτιμάνε τη σταφίδα μας, έπαθαν φυλλοξήρα τα γαλλικά αμπέλια και επί δέκα χρόνια στέλναμε σταφίδες στη Γαλλία για να φτιάχνουν κρασί. Αυτά μέχρι το 1890, που συνήλθαν τα αμπέλια της Γαλλίας κι εμείς «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Οι εξαγωγές μας έπεσαν κατακόρυφα, το ίδιο και η τιμή της σταφίδας. Για να σώσει κάπως την κατάσταση το ελληνικό κράτος αγόραζε σταφίδες για να φτιάχνει οινόπνευμα.
Μετά το 1932 που ξαναπτωχεύσαμε,

Το Σταλινγκράντι

 

Το Σταλινγκράντι μας μολογάει,
το Σταλινγκράντι μας μολογεί
ότι λεβέντες ήταν οι Ρώσοι
και ντενεκέδες οι γερμανοί.

Ήμουν πιτσιρίκα όταν άκουσα αυτό το τραγούδι. Μου εντυπώθηκε αμέσως. Δεν ξέρω άλλους στίχους ούτε γνωρίζω τίποτα γι’ αυτό. Υποθέτω ότι τραγουδιόταν στην κατεχόμενη Ελλάδα μετά την πανωλεθρία του Άξονα στο Στάλινγκραντ, με αναπτερωμένη την ελπίδα ότι οι γερμανοί θα χάσουν τον πόλεμο, αλλά και με μια δόση περηφάνιας επειδή κανένας Έλληνας δεν πολέμησε μαζί τους στο Ανατολικό Μέτωπο.