Γιορτινό, αθηναϊκό, κατοχικό τραπέζι

Με την είσοδο των γερμανών στην Αθήνα, αμέσως εξαφανίζονται τα τρόφιμα και η πείνα ξεσπάει απότομα. Η επαρχία κάπως τα βολεύει. Οι μεγάλες πόλεις, όμως, υποφέρουν και πιο πολύ η Αθήνα.

Τα πράγματα έχουν αξία μόνον εφόσον μπορούν να μεταφραστούν σε τρόφιμα.

Οι εφημερίδες, με αυτά που δημοσιεύουν, κάνουν μόνον για χαρτί περιτυλίγματος.

Πόσο μάλλον που το χαρτί περιτυλίγματος έχει εξαφανιστεί.

Ο σκληρός χειμώνας 1941-1942, ο χειμώνας της πείνας, έχει αρχίσει. Όσοι έχουν συγγενείς στην επαρχία, περιμένουν με λαχτάρα ένα δέμα, για να φάνε κανένα φαγητό της προκοπής.

Θα προσπαθήσουμε να συνθέσουμε ένα γιορτινό μενού από δημοσιεύματα της Βραδυνής του 1941 και κυρίως από τις στήλες «Αθηναϊκή ζωή» και «Η μαγειρική των περιστάσεων».

Το Σινεάκ και το Ρεξ

Το Σινεάκ είναι τρυφερή ανάμνηση των παιδικών χρόνων πολλών σημερινών γιαγιάδων και παππούδων που στην αίθουσά του είδαν κωμωδίες, καρτούν, μορφωτικές ταινίες, ντοκιμαντέρ, ελληνικά και παγκόσμια επίκαιρα. Όλα αυτά μαζί σ’ ένα πρόγραμμα που διαρκούσε δύο με τρεις ώρες και όποιος ήθελε μπορούσε ελεύθερα να καθίσει να το ξαναδεί. Δεν έδινε «ραντεβού τον Σεπτέμβρη» γιατί είχε ειδικά μηχανήματα ψύξης που του επέτρεπαν να λειτουργεί και το καλοκαίρι.

1946. Η ελονοσία θέριζε πριν και μετά τον πόλεμο. Θεραπευόταν με κινίνο από τη νοθεία του οποίου πλούτισαν διάφοροι ασυνείδητοι έμποροι και πολιτικοί.
1964. Ο θάνατος του βασιλιά Παύλου αναμενόταν από μέρα σε μέρα και κράτησε σε αγωνία τις εφημερίδες και τον κόσμο. Η κηδεία του με την παρουσία όλων των επισήμων και διάφορων γαλαζοαίματων που ήρθαν για να παραστούν ήταν ένα μεγαλειώδες θέαμα, το οποίο κάλυπταν τα κινηματογραφικά επίκαιρα, αφού το 1964 δεν υπήρχε τηλεόραση.