Ύστερα από μερικές δοκιμαστικές διαδρομές, την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου του 1953 μπήκαν επίσημα σε κυκλοφορία τα πρώτα τρόλεϊ της Αθήνας στη γραμμή 3 Πατήσια-Αμπελόκηποι, που έκαναν τη διαδρομή από πλατεία Κολιάτσου μέχρι την πλατεία Θων-τέρμα Αμπελοκήπων μέσω της Πανεπιστημίου και πάλι πίσω. Η γραμμή λειτουργούσε 16 ώρες το εικοσιτετράωρο, την εξυπηρετούσαν 38 τρόλεϊ και μεταξύ αφετηρίας και τέρματος υπήρχαν 16 στάσεις.
Σας έχω μιλήσει για της γιαγιάς μου το μπουγαδοκόφινο, για το Τετράδιον Γλυκισμάτων της και για τις κότες στην αυλή του κολωνακιώτικου σπιτιού. Σήμερα θα γνωρίσετε τα πιατικά της.
1956
Τα πιατικά Κεραμεικός ήταν το καθημερινό σερβίτσιο αρκετών αστικών νοικοκυριών. Είχαν καλή ποιότητα, καλή εμφάνιση και καλή τιμή. Σήμα κατατεθέν ήταν ο περίφημος μαρμάρινος ταύρος από τον περίβολο του Διονυσίου του Κολλυτέως, ο οποίος είναι το σήμα του πανάρχαιου αθηναϊκού νεκροταφείου του Κεραμεικού.
Το εργοστάσιο Κεραμεικός βρισκόταν στην Πειραιώς. Εγκαινιάστηκε το 1909 και έφερνε τις πρώτες ύλες από τη Μήλο. Σύντομα ξεχώρισε για τα καλά του προϊόντα.
Διαβάστε τη συνέχεια
Στην Ελλάδα του 1931 η κόκα-κόλα διαφημιζόταν ως τονωτικός χυμός φρούτων. Ερχόταν συσκευασμένη σε μπουκάλια κατευθείαν από τα εργοστάσια της Αμερικής.
Οι Έλληνες αναζήτησαν την κόκα-κόλα ως αναψυκτικό στις δεκαετίες του ’50 και κυρίως του ’60. Επειδή όμως δεν επιτρεπόταν η παρασκευή της, για προστασία της ντόπιας παραγωγής αναψυκτικών, έπιναν Μπιράλ και Ταμ-Ταμ. Ιδιαίτερα το Ταμ-Ταμ έμοιαζε πολύ στην εμφάνιση. Όσοι είχαν γνωστούς στην αμερικάνικη βάση του Ελληνικού, έπιναν καμιά φορά αυθεντική κόκα-κόλα κι ύστερα κρατούσαν το μπουκάλι για ενθύμιο και για φιγούρα. Όσοι είχαν λεφτά έπιναν κόκα-κόλα στου Zonar’s, που ο ιδιοκτήτης την έφερνε σε βαρέλια από την Αμερική.
Για να φτάσει η κόκα-κόλα στα ψυγεία των καταστημάτων και των σπιτιών χρειάστηκε ένας ελληνοαμερικάνος επιχειρηματίας (βίος και πολιτεία!) και μία δικτατορία. Διαβάστε τη συνέχεια
Πολλοί λένε «κάθε πέρσι και καλύτερα». Έχουν δίκιο; Ας δούμε πόσο ωραία περνάγαμε πενήντα δύο πέρσι πριν, το 1964, παίρνοντας στην τύχη και χωρίς αυστηρή χρονολογική σειρά μερικά αποκόμματα εφημερίδων εκείνης της χρονιάς.
Βρέθηκε ένας αρχαίος τάφος στην οδό Λυκούργου. Από πάνω του στήθηκε μια πολυώροφη οικοδομή που μπορεί κανείς να θαυμάσει στη γωνία Λυκούργου και Αιόλου. Ζούμε τις μεγάλες στιγμές των μεγάλων έργων, της αποθέωσης του τσιμέντου και του πολιτισμού των εργολάβων!
Όλη η χώρα ανοικοδομείται με τσιμέντο και κακής ποιότητας υλικά.
Ο Μϊνως Αργυράκης την επόμενη μέρα από τη θεομηνία και τις ασύλληπτες καταστροφές της 6ης Νοεμβρίου 1961 πήγε στο αφανισμένο Μπουρνάζι. Περπάτησε στις πρώην γειτονιές των πρώην δρόμων, είδε, παρατήρησε, συνομίλησε, άκουσε κι έμαθε από πρώτο χέρι.
Βέβαια, ο Μίνως Αργυράκης δεν ήταν ο μόνος που επισκέφθηκε το Μπουρνάζι. Πήγαν πολιτικοί, επίσημοι, ο πρωθυπουργός (ο Καραμανλής που τότε τον θεωρούσαν πατέρα και σήμερα εθνάρχη), η άνασσα και βασιλομήτωρ Φρειδερίκη… Το ενδιαφέρον τους εκδηλώθηκε μέσα από τις λιμουζίνες.
Τα σχέδια και οι εντυπώσεις του Μίνου Αργυράκη δημοσιεύτηκαν στις 8 Νοεμβρίου
